من هیچ وقت آدم عاقلی نبوده ام. یک ابله به تمام معنا... یک ماجراجوی خود رای.

نه در انتخاب دانشگاهم که رفتم آن سر دنیا ، نه در انتخاب همسرم که آمدم این سر دنیا ، نه در رها کردن ارشدم و نه در هیچ وقت خدا به حرف کسی گوش نداده ام.

پشیمانم؟ نه

عذاب وجدان دارم؟ زیاد

اما نتیجه تمام خودسری هایم شد "او"

او که همه چیز است و خدارا شاکرم از بودنش.

همین..

درضمن، زمستان امسال از بهار تابستان تر بود.

پ.ن: این شعر فوق العاده را هم بخوانید که در ادامه وبلاگ گردی های این چند روز پیدایش کردم. ای شاعر لعنتی...